Tarzan powraca. Historia chłopca wychowanego przez małpy, opisana przez Edgara Rice’a Burroughsa w powieści Tarzan wśród małp z 1912, doczekała się nie tylko 25 tomów kontynuacji, lecz także wielu adaptacji filmowych. Tego lata poznamy kolejną odsłonę klasycznej opowieści – niemieckie studio Constantin Film zapowiada, że 25 lipca zaprezentuje efekty czteroletniej pracy nad obrazem Tarzan 3D. Twórcy filmu mieli ciężkie zadanie. Cykl powieściowy doczekał się kilkudziesięciu ekranizacji, z których kilka, jak animacja Disneya z 1999 roku, przeszło do legendy. Co proponują autorzy scenariusza – Reinhard Klooss, Jessica Postigo i Yoni Brenner? Klooss, który jest również reżyserem, wyjawia, że historia została osadzona w czasach współczesnych. Nie ujawniono wielu szczegółów – wiadomo, że rodzice głównego bohatera giną w katastrofie lotniczej, a głównym antagonistą będzie szef korporacji Greystoke Energies. Głos Tarzana podłoży znany z serii Zmierzch Kellan Lutz, w jego ukochaną Jane wcieli się natomiast Spencer Locke, gwiazda serii Resident Evil.
Największą nowością ma być technologia. Jak wyznaje Klooss, praca nad Tarzanem 3D była pracą nad dwoma filmami jednocześnie. W Hanowerze powstały projekty postaci oraz scenerii. By jak najwierniej odtworzyć klimat dżungli, twórcy filmu udali się na badania terenowe w Rwandzie, Ugandzie i Kongo. Na podstawie wykonanych tam zdjęć, wygenerowano komputerowy obraz afrykańskich przestrzeni. Zadaniem animatorów z Hanoweru było również przygotowanie projektów postaci. Szczególnie Tarzan przysporzył problemów – wahano się między projektem w pełni realistycznym, a nieco bardziej rysunkowym (i umięśnionym). Jak ostatecznie wygląda syn dżungli, można przekonać się w opublikowanym w październiku 2012 roku trailerze.
Inaczej przebiegała praca w Bavaria Film Studio w Monachium. Mieści się tam największy w Europie plan przystosowany do nagrywania w technice motion-capture. Na potrzeby podukcji studio przeistoczyło się w namiastkę dziewiczego lasu równikowego, gdzie stalowe rusztowania udawały sięgające nieba drzewa i skalne urwiska. Podczas kręcenia nie wyglądało to imponująco – ot, po planie skakali kaskaderzy w czarnych kombinezonach. Wystarcza jednak rzut oka na monitory, by przekonać się o zaletach technologii wykorzystywanej już wcześniej w animacji Golluma z Władcy Pierścieni, rasy Na’vi z Avatara oraz w produkcjach Final Fantasy: The Spirits Within i Beowulf. Specjalny system kamer rejestruje ruch markerów na kostiumach i przetwarza go na uproszczone trójwymiarowe modele stanowiące szkielet dla pracy animatorów.
Klooss przyznaje, że technologia wymaga ogromnej pracy aktorów. W filmie znalazły się sceny, w których występują całe stada goryli górskich. Na planie wcześniejszych adaptacji Tarzana, małpy pojawiały się rzadko, gdyż mimo wybitnej, jak na świat zwierząt inteligencji, trudno je było przygotować do roli aktorów. Choć zdarzały się takie fenomeny jak szympansica Cheetah, gwiazda Człowieka-małpy (1932) oraz Miłości Tarzana (1934), w małpie role częściej wcielali się aktorzy w kostiumach. Tak jest i tym razem, chociaż futrzane wdzianka zostały stworzone w całości przez animatorów.
„Tresowaniem goryli” zajął się Peter Elliot, aktor znany z małpich ról w Brakującym ogniwie (1988) oraz Wyspie doktora Moreau (1996), a także choreograf w Gorylach we mgle (1988) i Kongo (1995). Odpowiadał za to, by aktorzy nauczyli się nie tylko siedzieć, poruszać, robić miny i oddychać jak goryle, lecz także jak goryle myśleć. Jak przyznaje, łatwiej jest sprawić, by aktor zaczął zachowywać się jak zwierzę, niż podawać mu dokładne instrukcje przed każdą sceną. Czy szkolenie było skuteczne? Zaprezentowane w trailerze efekty są niezłe, ale pozostawiają spory niedosyt. Pozostaje mieć nadzieję, że najlepsze pozostawiono na oficjalną premierę.
